Onderzoek giftigheid planten
#1
zo, 24/08/2014 - 15:46
Onderzoek giftigheid planten
Hallo, ik ben Naomi en ik zit in mijn laatste jaar VWO.
Voor biologie ben ik een werkstuk aan het maken over de van nature aanwezige gifstoffen in planten en voedsel, en dan met name de gevaren die mensen lopen mochten ze deze planten/voedsel opeten.
Ik denk ik probeer op dit forum wat informatie hierover in te winnen.
Nu ben ik al de hele ochtend bezig informatie te zoeken naar de Taxus
Baccata, of venijnboom. Er is genoeg informatie over te vinden maar toch zijn er een aantal dingen die mij nog bezig houden over dit onderwerp;
Er wordt gezegd dat 50-100 gram van de naalden al dodelijk kunnen zijn voor mensen. Wordt hiermee bedoeld dat er 100 gram naalden opgegeten moet worden, of maken ze er bijvoorbeeld thee van?
Daarnaast zeggen ze dat vooral paarden gevoelig zijn voor dit gif, en dat na inname van een kleine hoeveelheid het paard zonder enige ziekteverschijnselen na 5 minuten dood neervalt. Dit gebeurt dan logischerwijs dan toch ook bij een mens of heb ik het verkeerd?
Weet iemand daarnaast hoe het zit met het gif wat al dan niet in de pitten van kersen, appels, abrikozen e.d. zit? Daarover kan ik geen duidelijk verhaal vinden op internet aangezien elk verhaal wel iets anders verteld, de een verklaard dat 2 kapotte kersenpitten al dodelijk kunnen zijn, de andere zeggen dat je daar veel meer voor nodig hebt en weer anderen zeggen dat het helemaal een fabeltje is.
help?
Het gaat werkelijk om de inname van de 'naalden'.
in een lage dosering bijmengen
Bij mensen is 50-100 gram voldoende om dood te gaan.
Het gif veroorzaakt een ademverlamming gevolgd door een hartstilstand.
Overleef je een vergiftiging dan loop je in de meeste gevallen een
leverbeschadiging op.
Paarden die veel groter en zwaarder zijn dan mensen hebben in verhouding
maar weinig nodig om dood te gaan, 100-200 gram.
Runderen gaan dood bij een veel hogere dosering, ongeveer 500 gram.
Ook zijn er in Albanie nog boeren, die Taxus
in het veevoer
Thee wordt niet getrokken van de Taxus.
Als de pitten van kersen en appels giftig waren had ik dit niet geschreven!
Ruud
In pitten van appels en kersen zit een geringe hoeveelheid cyanide, waaruit
in verbinding de volgende stoffen kunnen ontstaan:
Waterstofcyanide (blauwzuur)
Kaliumzout van blauwzuur (cyaankali)
Calciumzout (calciumcyanide)
Snelwerkende giffen.
Maar dan moet je een enorme hoeveelheid pitten eten.
Abrikozen en amandelen bevatten een veel hogere dosis.
Je moet dan ongeveer 30 pitten eten.
De ernst van een vergiftiging door plantendelen hangt af van veel factoren: de hoeveelheid gif per plantendeel, de ingenomen hoeveelheid plantendelen, de gevoeligheid van het individu, de snelheid van de spijsvertering enz.enz. Dieren reageren anders dan mensen en ook onder mensen zijn genetisch bepaalde verschillen van gevoeligheid. Daarom is het m.i. niet goed mogelijk om exacte hoeveelheden aan te geven.
De meeste planten die je op de vergiftigingsfolder van de apotheek kunt vinden zijn al in kleine hoeveelheden heel gevaarlijk. Maar er zijn veel meer planten die in grote hoeveelheden ingenomen vergiftigingsverschijnselen kunnen geven.
Voor meer informatie kun je m.i. beter terecht bij het RIVM, of bij een apotheker/toxicoloog. Of kijk eens op een site als toxnet.
O, en als je je werkstuk schrijft, let op de d's en t's! Dat trucje moet je eind vmbo toch wel kennen!
Hardstikke bedankt voor alle reacties!
Ik zal zeker eens gaan navragen bij een apotheker of bij het RIVM! Handige tips!
Wat de kersenpitten betreft, ik moet zeggen dat ik er ook zo mijn twijfels bij heb. Ik weet zeker dat hele pitten geen enkel probleem is, iedereen slikt wel eens perongeluk een pitje in.
En ik weet dat zo'n pit kapot bijten ten eerste al een vak apart is, maar dat het ten tweede een enorme vieze smaak heeft.
Toch had ik gelezen dat door ze kapot in te slikken de gifstoffen sneller vrij komen en dat zelfs 2 pitten al genoeg is om een dodelijk effect te hebben? Vind het zo lastig te geloven xD
En nog even terugkomend op de taxusnaalden, het gevaar schuilt hierin toch ook dat de giftige bestanddelen bewaard blijven als de bladeren worden gesneden, gekookt etc? (net als bij de groene knolamaniet, paddestoel)
Dus stel dat iemand een hoop van die blaadjes in een keukenmachine gooit en bij wijze van in de soep doet als zijnde 'kruiden' lopen ze nog steeds een groot risico?
Niet dat ik nu mensen op rare ideeën wil brengen xD Ik ben gewoon heel nieuwsgierig aangelegd en ik wil dingen duidelijk op papier hebben.
En ik zal bij het echte werk zeker op de d's en t's letten, maar zo op een zondag kan dat er nog wel eens bij inschieten ;)
VWO is geen VMBO
Je hebt gelijk, Kees! Dat was een misser van mij!
)Voor Naomi
armeniaca) bitter almond (Prunus amygdalus),
communis), apple
sylvestris) and plum (Prunus domestica).
Als je op toxnet zoekt kun je heel veel gegevens vinden over de werking van allerlei gif. Hier iets over amygdaline waaruit cyanide gemaakt kan worden Maar verder moet je zelf maar zoeken!:
TOXICOLOGY: Amygdalin is the cyanogenic diglucoside
D-mandelonitrile- beta-D-gentiobioside and is not toxic
until it is metabolized by the enzyme emulsin which is
present in the seeds of these plants. Inadvertent
ingestion of whole seeds or pits is unlikely to result
in acute cyanide toxicity. Toxicity occurs after
enzymatic hydrolysis in the GI tract. Onset of symptoms
is often delayed up to 2 hours or more after ingesting
masticated pits that contain amygdalin. The most common
plants to produce human cyanide toxicity in the US are
the seeds of the Rosacea family, including apricots
(Prunus
peach (Prunus persica), pear (Pyrus
(Malus
Oké, echt last hebben we er meestal niet van. Maar heel wat planten die we
geregeld eten, bevatten het giftige cyanide. Waarom eigenlijk?
Cyanide komt onder meer voor in appels, perziken, abrikozen, limabonen,
gerst, vlas, cassave en bamboescheuten. Volgens de Amerikaanse bioloog
Kenneth Olsen van de Washington-universiteit te St. Louis komt dat doordat
deze planten zijn voorzien van een ingenieus verdedigingsmechanisme.
Bij dit mechanisme bevat een plant in eerste instantie alleen maar cyanide
in een onschadelijke vorm: de cyanidegroep – die bestaat uit een koolstof-
en een stikstofatoom – is vastgemaakt aan een suikermolecuul. Dit molecuul
bevindt zich in één afgesloten gedeelte van een plantencel, terwijl een
ander gedeelte een enzym bevat dat het cyanide kan losmaken van de suiker.
Kauwt er vervolgens een insect of een planteneter op de plant, dan gaan de
‘zakjes’ die het suikermolecuul en het enzym bevatten stuk. Gevolg is dat
het enzym het suikermolecuul splitst en het cynanide vrijkomt. Deze
cyanideboobytrap, zoals Olsen het omschrijft, zorgt ervoor dat dieren
worden ontmoedigd om van de plant te eten.
Rest nog de vraag waarom juist zoveel planten die wij mensen eten zo’n
boobytrap bevatten. Een mogelijkheid is volgens Olsen dat de eerste boeren
juist die gewassen gingen verbouwen die het minst aangevreten werden door
insecten en andere dieren – en dat zijn nou net de gewassen die
gebruikmaken van de bovengenoemde cyanidetruc.
Daarnaast vormt het gif voor mensen doorgaans niet zo’n gevaar; bij appels
en perziken bevindt het zich bijvoorbeeld in de pitten, die niet gegeten
worden. Als het gif zich wél in de eetbare delen bevindt, kun je die tot
pulp te slaan en afspoelen om van het cyanide af te komen. Ook is het niet
zo heel moeilijk om een cyanide-houdende plant om te kweken tot een niet-
gevaarlijk gewas. De giftige bittere amandel is bijvoorbeeld maar één
mutatie verwijderd van de eetbare amandel.
Toch kan cyanide een probleem vormen. In Afrika wordt bijvoorbeeld veel
cassave (maniok) gegeten. Mensen die het voornamelijk bij dat gewas houden
en bovendien niet over voldoende water beschikken om het cyanide daar goed
uit te verwijderen, kunnen de ziekte konzo krijgen. Deze boobytrap van
Moeder Natuur heeft dus toch nog niet helemaal zijn tanden verloren.
Bronnen: Washington University in St. Louis (via PhysOrg.com)